W ostatnim czasie praktycznie codziennie odbywają się publikacje wyroków w prowadzonych przez nasz zespół procesowy sprawach „frankowych”. Ze względu na napięty terminarz rozpraw nie publikujemy regularnych informacji o zapadłych orzeczeniach, chociaż każde z nich jest powodem do radości. Z uwagi jednak na fakt, że w ciągu ostatnich trzech dni sądy II instancji trzykrotnie uznały za bezzasadny zgłoszony przez banki zarzut zatrzymania, z satysfakcją o tym informujemy.
✌️ Wyrokiem z dnia 6.05.2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział V Cywilny Odwoławczy w sprawie V Ca 1923/19 przeciwko Bankowi Millennium S.A. uznał umowę kredytu indeksowanego kursem CHF za nieważną (przesłankowo) i zmienił wyrok sądu I instancji poprzez uwzględnienie powództwa w całości zgodnie z żądaniem pozwu – w ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd odniósł się do zgłoszonego przez bank zarzutu zatrzymania wskazując, że w realiach sprawy zasadnym byłoby złożenie oświadczenia o potrąceniu, nie zaś zarzutu zatrzymania, a ponadto zauważając, że nawet, gdyby uznać za dopuszczalny w sprawie zarzut zatrzymania, to zgłoszenie zarzutu zatrzymania ze wskazaniem jako roszczenia banku przedstawionego w tym zarzucie pełnej kwoty kredytu wypłaconej przez bank w wykonaniu umowy w sytuacji, gdy znacząca część tej kwoty została już przez bank pobrana od konsumentów w wykonaniu nieważnej umowy kredytu, nie pozwalałoby na uwzględnienie tego zarzutu; 👉 kredytobiorców w sprawie V Ca 1923/19 przed Sądem II Instancji reprezentowała r.pr. Justyna Karolina Mikołajek wraz z adw. Marcinem Szymańskim; 👉 wyrok jest prawomocny;
✌️✌️ Wyrokiem z dnia 10.05.2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział V Cywilny Odwoławczy w sprawie V Ca 1236/21 przeciwko Bankowi Millennium S.A. uznał umowę kredytu indeksowanego kursem CHF za nieważną, oddalił apelację banku od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 7.03.2019 r., sygn. akt I C 4201/17 i nie uwzględnił zgłoszonego przez bank zarzutu zatrzymania; 👉kredytobiorców w sprawie V Ca 1236/21 przed Sądem II Instancji reprezentowała r.pr. Magdalena Kubiak wraz z adw. Marcinem Szymańskim; 👉 wyrok jest prawomocny.
✌️ ✌️ ✌️ Wyrokiem z dnia 10.05.2022 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt: I ACa 41/22 z powództwa kredytobiorców p-ko Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu oddalił apelację pozwanego Banku, zasądzając na rzecz kredytobiorców koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny rozpatrywał apelację Raiffeisen od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie I Wydziału Cywilnego z dnia 29.11.2021 r., sygn. akt: I C 2629/20, w którym Sąd Okręgowy: 🔸Ustalił nieważność umowy Kredytu łączącej powodów z Bankiem,🔸Zasądził od Banku na rzecz kredytobiorców całość dochodzonych pozwem kwot 🔸 Zasądził od pozwanego Banku na rzecz kredytobiorców koszty procesu.
Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia Sądu Okręgowego, zarówno w zakresie stanu faktycznego, jak i prawnego. Zdaniem Sądu, klauzule przeliczeniowe są abuzywne, zaś skutkiem tej abuzywności jest brak związania nimi stron umowy. Jednostronne ustalanie przez Bank wysokości zobowiązania kredytobiorców poprzez ustalanie kursu waluty w Tabeli kursowej Banku, rażąco narusza interesy konsumentów, ponadto Powodowie nie wyrazili zgody na żadną metodologię ustalania kursów w Tabeli. Rażące naruszenie interesów konsumenta przejawia się również w braku poinformowania konsumenta o ryzyku walutowym, jak również o tym, że w umowę kredytu wbudowany został instrument swap.
Skutkiem abuzywności klauzul przeliczeniowych jest niemożność dalszego wykonywania umowy kredytu, a z braku przepisów dyspozytywnych (takim przepisem dyspozytywnym nie jest art. 358 § 2 k.c. ani też przepisy ustawy Prawo wekslowe, brak również możliwości zastąpienia kursu bankowego kursem średnim NBP) oraz wyraźnego stanowiska kredytobiorców w przedmiocie braku zgody na uzupełnienie „luk” w umowie kredytu, umowę należało uznać za nieważną. Sąd Apelacyjny podzielił ponadto stanowisko strony powodowej w odniesieniu do roszczenia odsetkowego, wskazując, że odsetki należą się od wezwania pozwanego do zapłaty – Powodowie, wnosząc pozew, mieli świadomość odnośnie do ewentualnych skutków abuzywności (zostali pouczeni o tym fakcie przez swojego pełnomocnika), a skoro powodowie byli świadomi ewentualnego dalszego skutku abuzywności w postaci nieważności umowy kredytu, to tym bardziej z takim skutkiem musiał liczyć się Bank jako profesjonalista w obrocie gospodarczym. Sąd również podzielił stanowisko strony powodowej, zgodnie z którym brak było wymogu pouczenia o skutkach nieważności przez Sąd rozpatrujący sprawę, skoro pouczenia tego dokonał (już wcześniej) pełnomocnik reprezentujący kredytobiorców, co również przesądzało o uwzględnieniu roszczenia odsetkowego w całości.
🔔 🔔 🔔 Sąd Apelacyjny nie uwzględnił podniesionego przez Bank zarzutu zatrzymania, wskazując – w ślad za stanowiskiem strony powodowej – że 🔔 umowa kredytu nie jest umową wzajemną, albowiem w brak w umowie kredytu ekwiwalentu świadczeń stron – świadczeniem Banku jest kwota kredytu, zaś świadczeniem kredytobiorcy jest zwrot otrzymanego od Banku kapitału kredytu wraz z odsetkami. Ponadto zadaniem Sądu Apelacyjnego 🔔 prawo zatrzymania ma charakter zabezpieczenia, natomiast zastosowanie go przez Sąd w sposób żądany przez pozwany Bank prowadziłoby de facto do spełnienia świadczenia. W sytuacji zaś, gdy pozwany posiada wpisane w księdze wieczystej zabezpieczenie swoich roszczeń w postaci hipoteki, uwzględnienie zarzutu zatrzymania nie jest zasadne.
👉 Kredytobiorców w sprawie I ACa 41/22 przed Sądem II Instancji reprezentowała r.pr. Joanna Trojacka wraz z adw. Marcinem Szymańskim; 👉 wyrok jest prawomocny
