Postanowieniem z dnia 21.09.2021 r., wydanym w sprawie I C 5689/16, Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie (Asesor Sądowy Jan Maśnica) uwzględnił wniosek naszej Klientki o udzielenie zabezpieczenia roszczeń niepieniężnych poprzez: zawieszenie do dnia prawomocnego zakończenia postępowania obowiązku powódki do zapłaty na rzecz strony pozwanej rat spłaty (kapitałowych i odsetkowych) oraz innych należności i opłat z tytułu umowy o kredyt indeksowany kursem waluty obcej.
W uzasadnieniu swojego postanowienia Sąd Rejonowy stwierdza:
Powódka wskazała, że znajdująca się w umowie klauzula waloryzacyjna jest – w jej ocenie – niedozwolonym postanowieniem umownym. A tym samym nie wiąże jej, jako konsumenta. Brak mocy wiążącej tej klauzuli powoduje niepewność stosunku łączącego strony, który należy zażegnać, co znajduje swe odzwierciedlenie w zgłoszonym przez nią roszczeniu (wyżej cytowanym). Zdaniem Sądu powódka uprawdopodobniła swoje roszczenie. Należy mieć na względzie, że proces i postępowanie dowodowe zostały w niniejszej sprawie w znacznej mierze przeprowadzone, a zebrany w sprawie materiał dowodowy uprawdopodabnia twierdzenia powódki. Do tej pory strona pozwana powołanymi przez siebie dowodami (w szczególności zeznania świadków X i Y nie wykazała przesłanki negatywnej z art. 3851 § 1 k.c., to jest aby treść spornych klauzul była uzgodniona indywidualnie z powódką.
Nadto wysokie prawdopodobieństwo stwierdzenia, że przedmiotowe zapisy umowy są niedozwolone wynika również z orzecznictwa sądów powszechnych (w tym w/w orzeczenia Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów). Również doświadczenie niniejszego składu orzekającego wskazuje, że w przypadków umów takich jak przedmiotowa postanowienia walutowej klauzuli waloryzacyjnej stanowią niedozwolone postanowienia umowne (tak było we wszystkich zakończonych sprawach z udziałem pozwanego Banku).
Jednocześnie powódka wykazała swój interes prawny. Stwierdzenie, że cześć zapisów umowy jest niedozwolona skutkować będzie najprawdopodobniej stwierdzeniem nieważności umowy, a co za tym idzie późniejszym wzajemnym rozliczeniem stron. Saldo takiego rozliczenia wskazuje na to, że już od dawana suma rat wpłaconych przez powódkę przewyższa kwotę wypłaconego kredytu. Dalsze trwanie stosunku i obowiązku spłaty rat kredytu przez powódkę tę dysproporcję tylko zwiększa, a przedstawione przez nią okoliczności poddają pod wątpliwość płynność Banku w przyszłości.
Postanowienie jest prawomocne. Zażalenie złożone przez Bank Millennium S.A. zostało oddalone 1.12.2021 r. (I Cz 163/21, SSR Ewa Okrasso).
